ตอนเด็กๆ ไม่เคยคิดว่าวันนึงโลงจะประกบหน้า
ว่าวันนึงจะมีกฎเข้ามากำหนดค่า
และมันคงไม่มีที่ทำดีแล้วปรากฎว่า
ทั้งหมดคือทำฟรีไม่สดุดีแถมตลกมาก
ไม่มีมนุษย์ที่มักโลภในจักรวาลนี้
มันไม่มีเปอร์เซ็นต์คอรับชั่นในสมการ หรอก
คิดภาพเข้าใจว่าคนทั้งโลกคงจะเป็นประมาณ นี้
แต่ ประจักษ์กับตาว่ามันต่างกันบาน
ในความจริงทุกคนก็ต่างพยายาม
จะผ่านความทรมาน ออกจากบ่วงพันธนา
เพราะเรายังเด็กเลยไม่ค่อยจะห่วงยามชรา
เลยอยากทะยาน จนลืมว่า บนจักรวาลมนุษย์เป็นหน่วยธรรมดา
บางคนอวดกันบลาๆ บวกกันคาตา
ไม่คิดว่าต้องมาปวดกบาลกับคนหมวกทรงกะลา
Shit เหมือนมองคนจวกกันตามทาง
อยู่บนโลกที่ป่วยไปตามกาล และก็ทำได้แค่สวดภาวนา
อาจเพราะพวกเราทุกคนต่างก็มีปากท้อง
เราทะเยอทะยานให้มีทุกอย่างพร้อม
เราอดทนสู้กับงานแล้วก็อากาศร้อน
มองข้ามกิเลศตัณหาที่เข้ามาหว่านล้อม
เพราะกฏเหล็กของเวลาคือมันไม่อาจย้อน
ต่อให้เราจะบูชาด้วยการแหกปากร้อง
ชีวิตจริงมันไม่มีโค้ชที่คอยมาสั่งซ้อม
ไม่มีใครบอกว่าอนาคตมึงจะลำบากน้อง
อาจารย์ที่ดีที่สุดมันอาจเป็นเพียงประสบการณ์
มันจะบอกว่ามึงควรบู๊หรือมึงควรหลบมัน
เราต่างก็มีเหตุผลตัวเองที่เอามาถกกัน
จนบางทีเราก็กดดันเมื่อไรมันจะหมดวัน
บางทีเราหมดประโยชน์ไปพร้อมกับวันที่หมดตังค์
บางเวลาคความคิด มันก็เปลี่ยนเป็นโหมดดำ
วุ่นวายและวนเวียนปนกันไปจนหมดกรรม
เพื่อหยิบเอาความสำเร็จสักอย่างขึ้นมาเป็นบทนำ
มอง แสงสว่างที่ผ่านจากทางหน้าต่าง
ต้องเจออะไรตั้งหลายและหลากจนวันที่เราต้องจาก
ต้องผ่านเส้นทางที่มันช่างประหลาดไปจนถึงวันที่เราต้องห่าง
ต่างต้องเจอกับความลำบากไปจนไม่เหลือใครให้กราบ
เรียงความทรงจำให้มันเป็นฉาก
ที่เคยทำก็แค่หวังจะไม่เป็นบาป
ต่อให้ไฟเผากาย หรือว่าต้องเดียวดาย
กูแค่อยากพักใจให้มันเย็นก่อน
เหนื่อยล้าอันนี้พูดมาได้เต็มปาก
วนเวียนเป็นเหมือนควันที่อยู่เต็มปอด
กูลืมสิ่งที่หลอกแล้วเอาสิ่งที่รู้
เอามันออกไปสู้เหมือนมันเป็นดาบ
กูลิขิตชีวิตกูเป็นกาพย์กลอน
สุดทนแต่ข้างในยังไม่อยากพอ
แล้วทุกก้าวที่เดินถึงแม้มันอย่างร้อน
แต่ยังไงข้างในกูก็อยากลอง
จึงต้องโตขึ้นให้มากขึ้นไปกว่าเดิม
ตอนที่มองตัวกูเองออกมาจากจอ
แม้ต้องเจอกับปัญหาแต่ใจกูอย่างพร้อม
และถึงแม้ตัวกูเองคงไม่อาจรอ
คงไม่มีสิ่งใดหรอกที่ถาวร
วันเวลาผ่านไปก็ต้องจากจร
ขอให้ก้าวอย่างฉลาด ทิ้งอดีตที่ผ่าน
บอกตัวเองไอ้ห่า อย่าประมาทพอ
สิ่งที่ทำเพื่อจุดหมายที่เราก็ต่างมอง
เป็นน้ำเสียงที่ตะโกนออกมาจากคอ
เป็นเหมือนงานประจำและบอกตัวเองให้ฟัง
เพราะว่าแสงตะวันมันก็คงไม่ต่างพร ฉะนั้นมึงอย่ารอ
ฉันยังก้าวต่อไป
แค่ลืมไปอีกวัน